Paniek

Eerst even de dag doornemen. Met het verloop van de nacht....

Daan riep mij 3x wakker; draaien, verschonen, niet lekker liggen. Goed, het was wat rommelig dus. 
Toen eruit en in de rolstoel. We hadden afgesproken dat hij om 10.00 uur naar school zou gaan. Hij zat TV te kijken en ik zat nog met Esther van de Kinderthuiszorg in gesprek toen het al tegen 11.00 uur ging. Daan wist niet of hij wel naar school wilde. Ik liet hem maar even. Later bedacht ik me dat hij de speurtocht door het bos geen aantrekkelijk idee vond. Het zou een gehobbel zijn geweest wat veel pijn geeft. Ik besloot in de lunchpauze te gaan. Inmiddels was Opa Jaap gekomen. Daan en ik hebben een kort gesprek met hem gehad. Het was goed. 
Toen de rolstoelbus gehaald en naar school. We waren er rond 12.15 uur. Zijn groep zat gezellig in de kasteeltuin te eten. Daan werd tussen zijn vriendjes geplaatst. Daarna werd er film gekeken in de klas. Tot 14.30 hield hij het vol, toen wilde hij echt naar huis. Het was goed zo. We hebben iedereen gedag gezegd en de klas van Sophie, die buiten lekker een ijsje zaten te eten, hebben hem ook nog uitgezwaaid. 
Een mooi gezicht. Maar ook verdrietig. Voor mij was het weer een afsluiting van iets. Daan zei later dat hij echt nog wel dacht dat hij ze ging zien. Wanneer dan? Nou, volgend schooljaar....
Thuis wilde hij niet naar bed. Hij heeft wat gelezen, wat gesuft en wat genikst. 
Het eten en drinken was weer erg weinig. Vanavond wel lekker gegeten, maar weer niks gedronken. 
Rond 19.00 uur wilde Daan naar bed. Prima, het was een lange dag in de rolstoel dus helemaal niet gek. We brachten hem zoals altijd in het steeklaken naar boven. Vervolgens snel op zijn zij draaien. Ook dat doen we altijd zo. Hij kan niet op zijn rug liggen. Deze keer kreeg Daan een enorme pijnscheut in zijn long. Hij hapte naar adem en riep dat we de dokter moesten bellen. Snel rechtop zitten, snel naar de telefoon rennen, snel snel..... Toen bedacht ik me dat we voor dit soort situaties juist sinds vanmiddag een spuitje met morfine in de koelkast hadden liggen. Bij paniek c.q. ademnood mocht ik die geven. Het (subcutane) naaldje was vanmiddag ook al geplaatst. Wat een vooruitziende blik weer van onze huisarts. 
Ik riep naar Rijk, die inmiddels beneden was, dat hij dat spuitje moest pakken, dat spuitje! 
Toen Daan zo in mijn armen lag en aan het bijkomen was zag hij wit/blauw. Even dacht ik dat ik zijn ogen zag wegdraaien......Even dacht ik dat het moment daar was........
Rijk kwam snel naar boven en heb ik het ingespoten. Daan was al iets rustiger maar ik wilde geen risico nemen. Pfieuwwwww......paniek......
Rijk had inmiddels onze eigen huisarts, dr. Sluiter, aan de telefoon. 
Wat een geweldig fijne huisarts hebben we toch. Hij heeft direct de huisartsenpost voor ons gebeld en naar het specialistisch team gebeld. De één om te komen voor Daan en de ander om na dat bezoek en na overleg een 2e pomp aan te sluiten.
Dat is inmiddels gedaan. Daan heeft nu dus een spinaalkatheter, een slangetje in zijn rug dat alles onder de gordel verdooft. 
En sinds vanavond een pomp erbij. Die loopt dus via het naaldje in zijn bovenarm, net onder de huid. Daar gaat nu even niks doorheen, omdat de concentratie van de cassette die we hadden liggen hiervoor niet geschikt is. Maar we gebruiken het wel bij paniek, vannacht. Ik hoop en verwacht het niet. Hij ligt nu rustig. Het was naar mijn idee door de snelle beweging dat het deze keer niet goed ging en veel pijn kreeg.
Al snel waren we er weer rustig onder, ook Daan. Hij ging lekker slapen.......