De dag na 13-07

Vandaag is de dag na de begrafenis.

We waren versleten, intens moe. Niet raar, ik weet het, we mogen nu in de ruststand en dan pas ga je voelen hoe moe je bent. We sliepen allebei rond 23.00 uur en werden om een uur of 9 pas wakker. 

Ik had overal pijn, al mijn spieren waren stijf, kon me amper omdraaien. Ik heb rustig aan gedaan, eenmaal uit bed maar gelijk gaan douchen, het warme water deed me goed. Ik ben de stijfheid kwijt. 

Vervolgens bij een kop thee de stapel kaarten open gemaakt die we gisteren hadden ontvangen. Het was er toen niet van gekomen, er was nog steeds geen moment van rust geweest. Ik heb er inmiddels verschrikkelijk veel behoefte aan, aan rust. Geen mens om me heen, zelfs Rijk heb ik net naar boven gestuurd.

Er staat een verzamel CD op, verschillende liedjes over verlies en vertrouwen. "Dicht bij Hem" heet het. Ik twijfelde even of ik hem nu op moest zetten. Maar 't voelt goed. Ik hou van gospels, of andere rustige nummers met inhoud. Heb dat gisteren toch wel gemist achteraf. Het "Kom tot de Vader" was dan ook op verzoek van mij. Psalmen en gezangen kunnen best mooi zijn, maar het voelt anders.

Nu heb ik een nummer van Reni en Eilsa Krijgsman opstaan, op repeat..... Als het leven soms pijn doet

Het is helemaal zoals ik me voel. De vraag waarom Daan gebruikt moest worden dringt zich alsmaar vaker aan me op. Als Daan door een Godswonder was genezen, had dan de uitwerking, het raken van veel mensen en het getuigen van God, niet net zo groot geweest? Boos naar God voel ik me niet echt, wel een soort onbegrip, ik snap het gewoon niet.

Mijn lieve mooie kind, hij is niet meer. Het is te groot om het soms helemaal te kunnen bevatten. Of misschien bevat ik het wel, maar wíl ik het niet bevatten. Laat hem morgen maar terug komen van een logeerpartij ofzo. Het arme kind had ongelooflijk veel pijn en zijn beperking was zo groot. Hij kon niks meer, niks meer zelf doen. Daarom had ik er wel vrede mee dat hij ging. We hebben het hem ook gezegd. Lieve schat, als God je komt halen, ga dan. Ga dan maar. We willen het beste voor jou. Het zal heerlijk zijn bij God, dus je mag gaan van papa en mama. 

Maar dan nu...... ik heb zeker geen spijt van die woorden, het is en blijft het beste voor Daan. Maar toch, waar was God? Waarom geen genezing? Ik blijf in het cirkeltje ronddraaien. Ik wil er nu nog even niet uit geholpen worden. Vraag me niet om te gaan wandelen om mij bij die vraag te helpen. Ik zal er zelf uit moeten komen. Dat wil ik zo. Of misschien zal je als mens wel nooit vrede kunnen krijgen met het verdriet om het gemis. We gaan het meemaken, zeg ik dan maar. Net zoals al het andere dat we hebben meegemaakt en we zijn overal overheen gekomen. Of doorheen geholpen, zo je wilt.

Het verdriet is nog rauw. Mijn gevoel is dat we vooral op de been blijven voor Sophie. Dat hoor je vaak zeggen; voor de anderen moesten we dóór. Dat zal ik ook hebben. Ons prinsesje zal meer dan ooit liefde en aandacht krijgen. Het is goed. 

We denken na over vakantie. Vakantie is niet het juiste woord, noem het een paar dagen of weken weg. Weg van hier. Van de confrontatie met alles wat in huis aan Daan herinnert. Het zal nooit anders zijn, we gaan het niet uitvlakken of verdoezelen, maar voor nu is rust, ook fysiek, even het beste medicijn. Zo voelt het althans. Natuurlijk gaat Daan mee. In ons hart.

Dag Daan, dag lieve lieve lieve Daan, dag mannetje van me. 

Het laatste wat we zeiden was toen ik zei 's nachts, na een slaappil te hebben gegeven: "Dag Daan, nu gaan we lekker.....? "Slapen", zei Daan toen.

Hij werd daarna alleen niet meer wakker..............

Till we meet again!