Dankwoord

Hieronder mijn dankwoord, uitgesproken voorafgaand aan de dienst.

"Graag wil ik, moeder van Daan, een dankwoord uitspreken.
Dank......... aan zovelen........ !
Bij het overdenken van dit dankwoord bedacht ik me dat ik onmogelijk álle namen kan noemen. Zoveel mensen hebben ons gesteund!
Toch doe ik een poging een dankwoord uit te spreken en wil enkele namen noemen.
Dank aan alle artsen en medewerkers van het UMC St Radboud, voor de liefdevolle en deskundige begeleiding van Daan. Met name Dr. Brons en Christel. In één woord: geweldig.
Dank aan de huisartsen, m.n. dr. Sluiter. Je stond elke dag, wel of géén dienst, voor ons klaar. Of het Koninginnedag was en je in Amsterdam vanaf een woonboot een recept moest regelen, of dat het laat in de avond was, je was er voor Daan. En je was er voor ons. We hebben het als een enorme steun ervaren.
Dank aan de medewerkers van Revalidatie Centrum de Hoogstraat in Utrecht voor de deskundige en fijne begeleiding. Bij Bert altijd welkom voor een aanpassing aan de prothese, bij de fysio was altijd het geduld om Daan zo goed mogelijk te begeleiden.
Dank aan de kinderartsen en medewerkers van het Rivierenland Ziekenhuis Tiel. Dank voor jullie liefdevolle zorg.
Dank aan alle kinderfysiotherapeuten die Daan in het ziekenhuis of thuis zo geweldig hebben begeleid en gemotiveerd. Dank Perijn, Anka en Laura!
Dank aan de leiding van het geweldige en bijzondere kinderkamp van afgelopen zomer. Dank Ivo en Gerben. Voor ons het kamp van Mefiboseth.
Dank aan de juffen die Daan in de 2,5 jaar van ziekzijn in hun klas hadden en zo goed hebben begeleid en opgevangen, evenals de juffen van Sophie voor haar begeleiding. Op professionele en warme wijze hebben jullie Daan een plek gegeven in de klas.


Ook dank aan allen die ons zo onophoudelijk gesteund hebben op welke wijze dan ook.
Velen, velen, hebben op wat voor wijze dan ook, ver weg maar zeker ook dichtbij geholpen, voor ons gebeden, ons gesteund.
Dank lieve familie voor jullie hulp en steun. En dan wil ik Steven en Liesbeth toch even noemen: veel, heel veel dank voor jullie hulp. Of het een boodschap was, samen eten, op bezoek komen in Nijmegen, nooit was iets moeilijk of lastig. Altijd stonden en staan jullie met liefde voor ons klaar. God had onze verhuizing, én die van jullie, opgenomen in Zijn plan. Het was met een doel dat wij buren werden......


Dank je wel alle vriendjes en vriendinnetjes van Daan, zijn klasgenoten en buurjongens. Jullie hebben Daan geaccepteerd zoals hij was, met een beperking. Tegelijk hem ook zo in zijn waarde gelaten. Hij deed mee met het spelen alsof hij een jongen was als alle andere jongens. Prachtig. Dank jullie wel, lieve kinderen. Daan heeft veel plezier met jullie gehad. Had nog steeds veel plezier willen hebben, maar God had een ander plan. Hij is nu bij Jezus, zonder pijn en zonder rolstoel. Daan loopt met 2 hele benen door de hemel en speelt en zingt zoveel hij wil. Daan is heel erg blij nu. En daar zijn wij, zijn papa en mama heel blij om. Daan mist ons niet, want hij heeft de Here Jezus als Vader en in de hemel is geen verdriet, daarom kán hij ons niet missen. Daan speelt met andere kindjes die zijn gestorven en zingt voor de Here Jezus de mooiste liedjes, daar houdt de Here erg van.
Maar natuurlijk gaan wij hem allemaal wel erg missen. Wij kennen verdriet op de wereld en daarom huilen we ook. En dat geeft helemaal niet. Dat mag.
We huilen omdat zijn plaatsje in de klas leeg is. Omdat zijn plekje aan de eettafel leeg blijft. Omdat we hem geen grapjes meer horen maken. Omdat hij niet meer meedenkt over de strategie als jullie soldaatje gaan spelen op straat. Of niet meer meedenkt over hoe de hut gebouwd moet worden.
Maar elke keer als we Daan dan missen, moeten we er maar aan denken dat Daan té ziek was om nog mee te doen en grapjes te maken. En dan moeten we er ook aan denken dat Daan supergelukkig is in de hemel. Hij heeft het echt helemaal leuk, vergeet dat nooit.
Als symbool van de vriendschap met zijn vrienden zit er van elke vriend en vriendin én van Sophie een rode roos in het boeket op zijn kist. Het boeket dat we samen uitgezocht hebben, via de plaatjes op internet. “Allemaal witte rozen mam”, zei hij. Hij vond het een goed idee dat er van elke vriend een rode in zou zitten. Heeft hun namen opgenoemd, Nick, Sita, Lotte, Joppe, Berend, Jan-Paul en Sam. Met Sophie erbij 8 rozen.
Het boeket ligt op de kist die hij zelf op internet uitgezocht had. Een eiken kist, en dan een lichte kleur hout. “Niet geverfd mam, het is toch hout? Dan moet het een houtkleur blijven”.


Om te laten weten hoe ik, als zijn mama, mij voel, heb ik een gedicht gevonden dat ik wil voorlezen.


Het heet: 
Het Uwe en het mijne


‘k Hield vast omsloten in mij hand
een mooie edelsteen
zo zuiver en zo schitterend
vond ik er nimmer één


Het was mijn eigendom, mijn schat,
geschenk van God de Heer
geen ander die ‘t bewaken zou
zo liefdevol en teer


Maar op een zeker’ dag
vroeg mijn Vader mijn juweel
Ik smeekte Hem: Ach vader nee!
dat niet, dat is teveel!!


Toen sprak Hij zacht tot mij
“Ik doe t uit liefde kind,
opdat jij eenmaal in Mijn kroon
Het mooier terug vindt


Ach, Heer ‘t is mijn grootste schat
mijn  wondere diamant
Ik zal er trouw voor zorgen Heer
met liefdevolle hand


Dat weet ik sprak mijn vaders stem
Ik zie toch hoe je lijdt
maar hier is het veilig
tot in eeuwigheid


En waar je dierbaar kleinood is
daar zal ook jou hart zijn
jouw schat is je slechts voorgegaan
en straalt in zonneschijn


God sprak – mij trof Zijn diepe blik
vol goedheid, mild en zacht -
toen heeft Hij stil mijn kostbare schat
in veiligheid gebracht


In ‘t vale morgenlicht
stond ik, verblind van smart,
en drukte toen de lege doos
zacht huilend aan mijn hart


Toch sprak ik: Vader ik vertrouw
op Uw onfeilbaar Woord
Ik weet dat nu mijn liefst’ bezit
ons beide toebehoort.




In het Joods zegt men: "eshmor alav elohiem"  ~ God zal over hem waken.


Dank je wel."




Terug te luisteren op:
http://www.hervormdwaardenburgneerijnen.nl/mee-be-leven/waardenburgneerijnenonline.html