Verder gaan

We gaan verder. Hoe lang is de weg nog die we moeten gaan? Die vooral Daan moet gaan? En hoe gaat die dan? Zoveel vragen...

Vannacht hebben Daan en ik elkaar 4x gezien. Hij moest spugen, maar het lukte niet. Dus weer naar bed en vice versa.
Hij had ook koorts, wilde zelf ook dat we het even zouden meten. Midden in de nacht gemeten, 39,7.
Zucht, wat moet je dan? Daan was niet suf of zo, dus gezegd dat hij de dekens naar beneden moest doen en na een paracetamol maar weer moest gaan slapen. Dat ging goed.

Vanmorgen lag hij aangekleed een filmpje te kijken. Donald Duck vindt hij altijd leuk, dus mijn iPad is weer volop in gebruik. Ach, hij blij? Ik blij.

Vanmorgen heeft hij wél gespuugd, gal. Wat voel ik me ook dan weer machteloos. Het lijfje wilt iets kwijt, maar wat? Niks valt er te spugen eigenlijk.
Waar komt het gevoel dan door? Een virusje erbij? Een uitzaaiing nog ergens anders?

Omdat hij de paracetamol van vanmorgen er ook weer uit gegooid had maar opnieuw een poging gedaan eind van de morgen. Na een uurtje had hij alle pilletjes binnen. En heeft het binnen gehouden. Gelukkig.
Hij voelt zich brak en niet fit. Hij ziet er ook ziek uit. Is tam en zit op de bank. Lusteloos. Eten durft hij niet goed. Bang om te moeten spugen. Maar hij heeft gisteren ook niks gegeten. Dus toch maar wat snoeptomaatjes proberen. Een banaantje heeft hij tussen de middag wel op.
Ik ben er druk mee, maar het geeft niet veel voldoening. Hij kan en wil niet veel.
Het is ongrijpbaar allemaal en ik ben zo'n controle freak dus een lastige combi.
Machteloosheid, toekijken, vragen, verdriet......