Schoolreis enzo

Gelijk maar even laten weten hoe het is gegaan vandaag.
Daan had een minder goede dag dan ik had gehoopt. 
Vanmorgen was hij op tijd uit bed. Oké ook vanwege mijn verjaardag, maar vast ook door 't schoolreisje. Hij ging opgewekt naar school. Schoolpolo's aan en de bus in, het ging allemaal met veel zin. In de bus werd er flink gezongen, gesnoept, gegeten, gegeten en gesnoept. Ik was mee als "moeder van" en niet als juf dus ik heb er niks van gezien.... 
Ook niet toen mijn eigen Daan lekker aan de chips zat om 9.00 uur. Op schoolreisje kan (bijna) alles, ook 's morgens vroeg chips eten als zij dat willen. Ach, daar ben je jong voor toch, heerlijk...... "Forever young, I wanna be, forever young...." 
Hoe onbezorgd moet het leven dan eigenlijk zijn. Heel onbezorgd..... 


Helaas was het bezoek aan het VOC-schip voor Daan te lang. Het lopen en staan is al snel te veel voor hem. Door de pijn waren we gedwongen om eraf te gaan. Daan wilde in de rolstoel. Daarna was de rondleiding door het scheepvaartmuseum. Dat ging goed. 


Daarna naar Nemo. In Nemo hebben we gegeten en toen mochten alle kids een kant uit. Erg leuk, maar Daan wilde (kon) het niet lopend doen en ik heb hem toen overal naar toe gerold. Hij vond dat prima, maar ik merkte dat hij natuurlijk graag met zijn klasgenoten het had had rond willen struinen. Logisch. 
Toen we bij de testen, proeven, onderzoekjes waren zei hij meestal: "Neeh, laat maar. Neuuu, ga maar verder mam. Neeeh, geen zin in. Neeee, da's niet leuk." Ik had een tam, sip mannetje in de rolstoel. 
Hij zei later dat hij een leuke dag had gehad, maar het kan haast niet dat hij de middag echt leuk vond. Hij wilde weinig en was erg tam. Dapper manneke toch. 
Tegen een uur of 3 waren we in het winkeltje om een souvenir in te slaan. Daarna zijn we Nemo niet meer ingegaan. Hij vond dat de rolstoel te veel hobbels moest nemen en dat deed pijn. We hebben gewacht. Maar toen ik voorstelde om te vragen of we eerder naar huis zouden kunnen met de auto (die voor dit soort doeleinden mee rijdt) vond hij dat wel oké. Een andere moeder hoorde dat en heeft het geregeld. We reden hierdoor ruim een half uur eerder naar huis. Top geregeld, bedankt Karin en Heleen!


Toen we thuis waren is Daan direct in een warm bad gegaan. Daar knapte hij van op. Prothese uit, joggingbroek aan en even wat voor zichzelf doen. Hij werd weer meer Daan. Omdat we uit eten wilde gaan vanwege mijn verjaardag maar dat onder deze omstandigheden met Daan niet hebben gedaan, hebben we maar eten gehaald. Dat was net zo lekker en minstens zo gezellig. Een mooie afsluiting van een toch wel enerverend dagje. 


Nadat Berend nog even was komen spelen vanavond is Daan op tijd naar dromenland vertrokken. 
Van de artsen hebben we niks meer vernomen. Morgen meer. Hoop ik. Weltrusten....