woensdag 4 juli 2012

Terug van 't logeren


Gisterenmiddag zijn we naar Bleskensgraaf vertrokken.

Omdat de Kinderthuiszorg zag dat Daan veel vocht vast houdt was er geopperd om Lasix te gaan geven, een vochtafdrijvend middel. De huisarts werd gebeld, die ging accoord. Voor vertrek naar "Bles" heb ik nog even Sophie op school opgezocht en gedag gezegd, het was allemaal snel geregeld ineens en toen sophie naar school ging wist zij nog van niks. Ze wilde mee naar oma, ook logeren. Ik heb ze een beetje kunnen geruststellen dat zij ook een keer mocht. Ze ging met een bokkepruik de klas in. 
Toen naar de huisarts gereden, Lasix opgehaald. De huisarts wilde ook dat zijn voet werd gezwachteld, gelijk maar de nodig verbandmaterialen meegekregen. Dat kan ik zelf ook, dus prima.
Toen ik weer bij Daan kwam (die zat te wachten in de bus) met een arm vol medicijnen (de bestellingen kreeg ik ook gelijk mee) ging hij huilen. "Nu heb ik geen zin meer!" Waarom niet dan? Al die pillen en ook nog zwachtelen. Ach, Daan, het is voorraad en verder 1 pilletje extra, daar merk je niks van toch? Zo'n klein dingetje. En dat zwachtelen doen we als we lekker bij oma in de tuin zitten. Oké dan, hij ging er in mee, maar niet van harte. Samen over de snelweg  naar Bles. Apart eigenlijk wel. Mijn mannetje nog een leuk uitje bezorgen, maar dan zelf mee gaan.
In Bles was ons lieve neefje Thijs ook. Hij is daar als mijn zusje werkt. Leuke afleiding, maar hij viel even stil. Wie is dat, wat gebeurd er? Daan zocht geen contact, bekeek hem van een afstandje. 
Omdat Daan graag wilde liggen (hij had pijn en was wat misselijk van 't rijden) eerst maar naar de slaapkamer. Daar zag hij zichzelf sinds lange tijd in de spiegeldeuren van de kast. Zo! Dat is dik! zei hij. Ja, dat klopt, hij houdt ook in zijn gezicht vocht vast. Ik vond het lastig, maar heb er maar niet te veel aandacht aan geschonken, teveel de nadruk opgelegd. Toen in bed, mmmmmmmm, lekker.
Met het eten was hij er weer uit. Mijn moeder had zich verkeken op het gewicht van Daan en liet het de keren erna aan mijn vader over, het dragen. Daan vond het goed, gelukkig.
We werden verwend met heerlijke spaghetti met een lekkere salade erbij. Daarna nog even gekletst en Daan zat te lezen in de pockets die hij mee had, allemaal Donald Ducks. 
Het slapen ging heel goed. Hij was zo onder zeil, we hebben prima geslapen allebei. 
Rond 7 uur was hij wakker. Wilde er gelijk uit, in de rolstoel. Ik vond het nog wat vroeg, dus maar wat gepraat, wat gedoezeld en toen was het half 8. Daan gewassen op bed en samen met papa Daan eruit getild, en in de rolstoel gezet. Hij zat erin tot een uur of half 12. We hadden het plan om met de fast ferry van Alblasserdam naar Dordrecht te gaan en daar te lunchen en bootjes te kijken. Ik had wel zo mijn twijfels, maar misschien kon het. Eerst maar even slapen/rusten en dan eruit. Maar hij sliep van half 12 tot half 4! Inmiddels had ik met mijn ouders gegeten en wat geluierd.
Omdat Daan 's morgens wakker was geworden met een nóg dikker gezicht dan de dag ervoor had ik de huisarts gebeld. Doet die Lasix niks? Hoe verder? De huisarts adviseerde te stoppen als het toch niet ging werken. Ook prima, weer een pilletje minder. Daan vindt die 6 of meer pillen om de zoveel uur niks, dus laat maar.
Afscheid van opa en oma


Om half 5 reden we weg, op naar Opijnen. Geen fast ferry of Dordrecht gezien, ik had lekker genikst en me laten verwennen, Daan had zich net zo laten verwennen en veel geslapen. Het is goed zo. Meer zit er niet in.
Thuis gekomen zijn we gelijk doorgereden naar de plaatselijke snackbar, dat wilde Daan nog graag een keer. Een bord patat met een kroket bestelde hij. Hij at 15 frietjes en liet de kroket liggen..... Hij wil wel, maar hij kán niet meer. Maar wel graag nog een ijsje. Zou je dat wel doen? Ja, mam, ik wil een ijsje. Oké dan. Eén hapje, echt één hapje............oh, nee, ik kan niet meer.

3 opmerkingen:

  1. Wat fijn dat jullie dit hebben kunnen doen maar wat zal het een pijn in je hart geven. Daan we hopen zo dat je nog wat tijd krijgt om te kunnen en mogen genieten. Ook al is niet makkelijk. Sophie jij hebt nog een logeerpartij in het vooruitzicht. Wat een dubbel gevoel krijg je als je dit blog leest. Je wil zo graag iets schrijven waar jullie verder mee kunnen maar momenteel heb ik het niet dan alleen God zij met jullie.

    Alie S

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve beiden.

    Dit verhaal laat zien wie jullie zijn en deed mij denken aan
    Voor Daan.
    Jezus zegt dat Hij.
    Hier van ons verwacht.
    Dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht.
    En Hij wenst dat een ieder tot Zijn eer schijnt.
    Jij in jouw klein hoekje en ik ook in het mijne.

    Voor Janneke.
    Jezus zegt ons ook dat het zo donker is.
    Overal op aarde zorg en droevenis.
    Laat jij in dit duister een helder lichtje zijn.
    In jouw klein hoekje en voor ons allemaal.

    Ik hoop dat jullie Zijn trouw en zorg ervaren voor nu en wat er komt.
    Liefs ook voor Rijk en Sophietje.

    Margreet

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Allemaal ,

    Wat mooi dat dit allemaal kon ,bijzonder en tevens zo dubbel om
    dit mee te maken ,toch heeft het jou (Janneke) en Daan goed gedaan ,
    hij heeft er toch ,ondanks moeite,verdriet en pijn van kunnen genieten,
    héél fijn Janneke, Oma en Opa Kok om dit gedaan te hebben,
    lieve Daan fijn dat je heerlijk in de mooie grote tuin hebt kunnen zitten
    misschien gingen er nog veel bootjes langs over de ""graaf"".
    Het allerbeste voor jullie allemaal ,de HEERE zij jullie nabij!!!!
    Hartelijke groeten ,""Opa en Oma"" Moret.

    BeantwoordenVerwijderen