Weer terug

Na een dag of 10 in de buurt van Rome te hebben gezeten, zijn we nu weer op Nederlandse bodem.

Het was goed, fijn en warm weer. We hebben letterlijk de rust genomen, zaten soms langs het zwembad of slenterden met z'n 10-en door Rome. We waren nl. bij de broer van Rijk, met gezin. 
Op het moment dat ik alleen wilde zijn trok ik me terug in ons appartement. Ik ging op ons bed zitten, iPad erbij, muziek luisteren, foto's kijken en later vond ik zelfs nog een filmpje van Daan. Hem horen spreken en lachen was meer dan ontroerend, maar toch vond ik het fijn.
We hebben gisteren Sophie naar het kinderkamp gebracht waar Daan vorig jaar naar toe is geweest. Ze had er zin in maar vond het ook reuzespannend. We zijn extra lang blijven hangen en hebben daarna op 8 km afstand nog op een terras gezeten. En ik maar elke keer kijken of mijn gsm het nog deed....
Tja, ze is toch nog maar 7,5 jaar en kan dan wel bijdehand zijn maar is van binnen een klein grietje af en toe.
Om 23.30 uur gisterenavond kreeg ik een sms van de leiding dat het super gaat met Sophie en dat ze straalt. Nou, ik kon gerust gaan slapen, dat snap je.
Dat we haar daar gingen brengen zonder Daan was wel raar, maar ik was er niet heel erg verdrietig door. 
Dat Daan niet op kamp zou gaan wist ik al lang geleden. Het ging immers telkens slechter met hem. Samen met hem heb ik afscheid genomen van allerlei dingen, zo ook van kamp.
Maar hoe gáát het nou met je, vragen sommigen.
Tja, het gaat. Het gaat wel goed. Ik dacht ooit dat ik na het overlijden maanden onder het dekbed zou willen zitten ofzo. Maar dat is niet het geval. Kan je genieten? Nou, soms niet, maar soms ook wel.
Soms onderneem je iets en dan mis ik ineens Daan, of mis ik zijn reactie erop. Dan zeggen we ook: Daan zou dat een ..... genoemd hebben. Of Daan zou dat echt geen mooie auto vinden. Enz.
Ik vind dat dan fijn. Het is heel natuurlijk om over hem te praten, gaat ook vanzelf en voelt erg goed. (Hopelijk blijven jullie dat ook gewoon doen!) 
Het enige wat me aanvloog toen we weer thuis kwamen was de rails die er nog hing. Mijn broer en een buurman hadden een rails met gordijnen opgehangen, zo hadden we een aparte "kamer" in de kamer, zodat Daan overdag ook kon rusten. De gordijnen waren er al vanaf gehaald. Maar toen zag ik die rails weer. Het was confronterend omdat ze er hingen vanwege een doodzieke zoon die daar lag. 
Die periode is de meest zware uit mijn leven geweest, tot nog toe. Het 24u per dag zorg dragen voor hem, soms alleen al door er te zijn. De angst dat hij pijn, meer pijn zou hebben. De angst dat hij in paniek zou raken, zou stikken, een doodsstrijd zou moeten leveren. Het drukte zwaar op mijn schouders. Goddank heb ik het met alle liefde gedaan en volgehouden. Dat is zo waardevol. Maar laat nu die spullen van die laatste 2 maanden maar zachtjes aan uit huis verdwijnen. Medicijnen retour huisarts enz. We denken wel aan Daan, maar dán zoals hij was!
Wat ik nog helemaal niet kan is zijn jas van de kapstok halen en zeker niet iets uit zijn kamertje opruimen. Onbestaanbaar dat ik daar nu al iets aan zou doen, maar dat hoeft gelukkig ook niet. Niemand vraagt het, niemand dwingt mij/ons. Maar het gaat even om het verschil aan te geven wat me aanvliegt en wat niet.
Gisteren waren Joren en Eline even hier. Ze had een prachtige ingelijste foto meegenomen die op haar gsm stond. Joren en Daan samen, een erg leuke, spontane foto gemaakt tijdens het vaaruitje met Fam. Wever, door Eline georganiseerd. Dat zijn dingen die ik graag zie, koester eigenlijk. Daar word ik warm en blij van. Wat was Daan gek op "Joep". En wat hadden ze het vaak leuk. Heerlijk om daar aan te kunnen terug denken.
En zo wil ik het graag. Met veel liefde aan Daan terug denken. En met een traan. 
En dan zeg ik; ja, het gaat tot nu toe best goed.