Zonnige zondag

Het weer zit mee, de zon schijnt.
Vanuit de kamer van Daan kijk je op een rustig stukje; oude bomen, wat gras, een vijver of iets wat er op lijkt en een straatje waar naar mijn idee alleen auto's van 't personeel door komen.
Ik doe de gordijnen open, het is al na 9 uur. Laat Daan zien hoe mooi de zon schijnt op die oude bomen. Hij kijkt, zegt dat hij het mooi vindt en vraagt om de iPad....
Nadat Daan als ontbijt een stroopwafel met een bekertje Vivit op heeft, gaan we hem even wassen. De verpleegkundige geeft ons de keuze: met warme doekjes of gewoon met een sopje. Mama kiest voor 't laatste maar Daan mag het zeggen. De warme doekjes.... Oke, dan. De doekjes voelen en ruiken lekker, Daan wordt "gewassen".
Het draaien van zijn zij naar zijn rug en verder door naar zijn andere zij gaat zonder pijn. Het doet me goed, maar de angst voor pijn zit er bij mij ook wel ik, merk ik. Ik kan me niet heel erg blij voelen, maar zou dat best mogen zijn.
Als we bijna klaar zijn komt Dr. Brons, "onze" oncoloog.
Na wat te hebben gepraat komt ook Prof. Dr. Vissers, de anesthesist, met de verpleegkundige van het pijnnteam binnen. We hebben weer een mooi clubje rond het bed van Daan. Er wordt veel gesproken over Daan en af en toen met Daan.
Prof. Vissers is erg tevreden en zegt dat het zelfs beter gaat dan hij verwacht had. Opnieuw kan ik geen gat in de lucht springen, wat is dat toch?
Als ze allemaal weer weg zijn en ik wat loop te rommelen, gaat het nog een keer door mijn hoofd "Ik ben erg tevreden, het gaat beter dan ik verwacht had". Dan denk ik aan het vele gebed.... Ja, het is een antwoord, een teken van "boven". Daan wordt geholpen en de middelen worden gezegend. Ik loop naar Daan toe en deel mijn gedachten. Hij kijkt stilletjes mijn kant uit en zegt: Ja, mam, dat is zo.

Het doel is Daan (vrijwel) pijnvrij naar huis te laten gaan, zittend in de rolstoel.
Wat we te doen hebben is dus langzaamaan oefenen met zitten. Dat is gisteren al gestart, zojuist hebben we Daan wat rechterop gezet. Mocht het niet gaan zal Daan dat aangeven, een belangrijke taak voor hem, want alleen zo kan de medicatie bijgesteld worden naar de meest effectieve dosis.
Hij zit nu halfrechtop, lekker in het kussen en ligt wat te soezen. Even rust na een druk ochtendje.
Het is hoopvol allemaal. Zou het dan toch nog goedkomen met die pijn.....?