Ook onze deur is het niet voorbijgegaan.
Eerst had Sophie het flink te pakken. Oorpijn, erg verkouden en koorts.
Sophie is gisteren weer naar school gegaan, na ruim een week thuis te zijn geweest.
Zijn temperatuur ging op en neer. Koorts, verhoging, koorts, verhoging.
Nu was het over, de oorpijn weg en hij sprong vrolijk rond.
 |
| 's Morgens samen in bed |
Nadat we de ochtend rustig aan hebben gedaan ging hij vanmiddag naar school.
Hij heeft plezier gehad, begreep ik later. En zo te merken was hij er niet heel erg moe van geworden.
Lastig blijft dat je dan telkens denkt; zal het wel griep zijn? Is het niet iets anders? Erger?
Hoe check je dat? Niet. Hoe weet je dat? Niet. Het is afwachten wat er gebeurd, telkens weer. Ongrijpbaar. Vaak kunnen we het overgeven en van de dingen genieten, maar op zulke momenten is het toch weer de schrik die je om het hart slaat.
Een enkele keer uiten we onze bezorgdheid. Vragen we aan Daan hoe hij zich voelt, dat we denken dat het ook iets 'anders' kan zijn. Hij kijkt ons dan aan, maar wil er niet van weten. Hij lijkt ver weg en het onderwerp is te moeilijk en te groot om er over te praten. We moeten genoegen nemen met dat wat hij zegt. "Nee, er is verder niks, ik voel me zus-of-zo en verder niet, mam."
We laten het dan ook maar weer. En hopen dat hij gelijk heeft.
Zal de diep gewortelde angst ooit weggaan?
Ik denk van niet. Het zij zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten