Cliniclowns

Ik moet het even hebben over de Cliniclowns. Het zal best te maken hebben met welk soort humor je hebt, maar wat hebben wíj een lol gehad met en om ze.
Het begon 's morgens al. Op dinsdag kwamen de cliniclowns op "onze" afdeling. Als Daan wakker werd dan zag hij ze al lopen. Maar eerst waren andere kindjes aan de beurt. Die naar een onderzoek moesten ofzo. Zij werden eerst vereert met een bezoekje. 
Dan kwamen ze bij Daan. Soms met een vervolg van de week ervoor. 
"Zo Daan, he joh, hoe is het man? Gaan we nu niet schieten? Het is nu toch wel vrede?" En hup, Daan deed alsof hij een groot geweer in zijn armen had en daar viel de eerste cliniclown al plat op de grond. 

Daan had dan grote schik. "Jaaaaa, ik ga winnen!" Nou niks ervan, zei de andere, en hup daar ging het gevecht verder. De ander was inmiddels omhoog gekomen en het spel ging zo wel een kwartier door. Soms verging horen en zien, kwamen de verpleegkundigen kijken wat er nu weer voor herrie bij Daan uit de kamer kwam....


Kijk zelf maar :

Aankomst op de afdeling. Daan: "Ze zijn er al!"

                    



^Tissues en rollen wc papier gooiden ze de kamer in, om mee te vechten. Hoe creatief ben je als je dat ter plekke kan verzinnen. Dat vind ik zo meesterlijk goed van ze. Chapeau!


< Tijd om te stoppen. Dag Daan!






Als Daan later in zijn rolstoel over de gang ging zocht hij ze steevast weer op. "Even naar die gasten, mam". Hij mocht van mij en dus sjeesden we door de gang, infuuspaal achter ons aan. Zoeffff......


Als de Cliniclowns er toch niet waren........
Waren alle dagen hetzelfde......hadden we niet af en toe dikke lol.........kon Daan niet even de misère vergeten waarin hij zat.......kon hij minder vaak kind zijn in die heftige wereld.


Als ik toneelschool had gedaan, had ik zeker gesolliciteerd. Dankbaar werk, dat kán niet anders!