zaterdag 4 augustus 2012

Doorgaan met t Blog?

Soms wordt mij die vraag gesteld. Ga je nog door met het blog?

Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik moet doen.
Het is ooit gestart omdat ik alles over Daan vast wilde houden. Tegelijkertijd was het een mogelijkheid om veel mensen op de hoogte te houden. Maar wat heb ik nu nog vast te houden over Daan en wat te vertellen?
Toch bedenk ik me dan weer dat ik wel degelijk nog dingen vast wil en kan houden. Herinneringen ophalen. De gedachte aan Daan levend houden! Het kan allemaal.
Maar ik wil me niet opdringen, al snap ik ook wel dat als je geen behoefte hebt heus niet op 't blog gaat kijken. En gelijk heb je. Dus ja, ga ik verder?
Ik zal het zo doen: ik schrijf wekelijks. Daarna zie ik wel of dat nog zin heeft.


Zoals eerder gezegd gaat het redelijk goed met ons. Dagelijks denk ik aan Daan, meerdere keren per dag. Soms is het omdat ik iets zie of er iets gebeurd waardoor ik aan hem moet denken, soms is het "zomaar".
Van de week hebben we bij goede vrienden nog nagepraat over alles wat er gebeurd is de laatste maanden en weken. Dat was erg fijn. Voor hen, maar ook voor ons.
Daan zit in mijn systeem, net als elke moeder dat met haar kind heeft. Ik liep een winkel binnen en daar hing kinderkleding. Ik dacht: hé leuk, nieuwe jongenskleding, even kijke..... oh, nee, dat hoeft niet meer. Ik ben maar doorgelopen naar de meisjeskleding. Ik was nl. in staat om tóch iets te kopen. Gewoon om net te doen alsof, bizar. Even dat gevoel. En even uit deze boze droom stappen.
Iemand zei dat ze had gehoord van een ervaringsdeskundige dat ik door een hel zou gaan. Het is niet het geval. Soms vraag ik me dan af of ik gek ben. Of ik iets niet goed doe. Maar al snel heb ik geleerd dat iedereen op zijn eigen manier rouwt. Er is niét één manier om te rouwen!
Bovendien ben ik er ook wel achter dat we al eerder met rouwen zijn begonnen. Met afscheid nemen.
Afscheid nemen van de oude Daan. Zijn gedrag werd anders. Hij kreeg decorumverlies, zoals dat met een mooi woord heet. Niet heel hevig en niet ordinair, maar wel duidelijk aanwezig op z'n tijd. Ook het grapjes maken en gevatte opmerkingen maken waren er niet meer. Hij werd erg stil, trok zich terug. Veranderde...
Afscheid nemen van niet meer met ons 4-en naar Griekenland gaan. Daan moest huilen, maar ik (van binnen) ook. Nooit meer met ons 4-tjes op vakantie. Het was niet voor niks dat ik die maandag nog naar mijn ouders reed met Daan. Hij wilde graag op "vakantie", dit uitje leek er dan nog op. En voor mezelf was dat ook afscheid nemen. Toen we weer naar huis reden dacht ik: nou Daan, dit was je laatste keer buitenshuis slapen.
Nooit meer lopen, toen hij geen prothese meer aan kon en alleen nog maar kon kruipen. Ik was het me érg bewust. Die prothese stond daar maar te staan. Ik dacht: die gaat nooit meer aan. Het werd kruipen, het werd dragen, het werd alleen nog maar liggen... Allemaal fases en ik heb ze allemaal bewust meegemaakt. 
Ook de laatste keren naar school. Dat hij de slotdag nog mee ging maken had ik niet gedacht. Ik was die week ervoor er al van overtuigd dat hij het weekend niet zou halen. Het weekend van 30-06. Ik weet het nog goed. Maar het werd maandag en Daan was nog bij ons.... Heerlijk, ik heb nog intens van hem genoten. Nog meer geduld kunnen opbrengen. Men verbaast zich dat ik het allemaal kon opbrengen. Ik blijf erbij: als je kind in doodsnood verkeerd, of bijna, dan doe je ALLES. 


Afgelopen week was Sophie op kamp. Ik mistte ze beiden toen erg. Het was extra stil in huis, dat was moeilijk. Rijk en ik zijn verschillende keren de hort op geweest. Dagje naar Amsterdam enzo. Vrijdagmiddag zijn we richting Sophie gegaan. We hebben 3 dorpen verderop overnacht en gewandeld. Prachtig daar in de Achterhoek! Zaterdagmorgen de tijd vol gemaakt met ontbijten, koffiedrinken en rondrijden over landweggetjes om maar niet te vroeg bij Sophie te zijn ;-)
Het was heeeerlijk haar weer te zien. 


Van de week heb ik nog een paar foto's van Daan verstuurd naar iemand die dat graag wilde. Mocht er nog iemand zijn die dat wil, mail gerust, ik mail ze zo door. Raar om van je eigen kind dat zo te zeggen; "wie wilt er een foto", maar je zal snappen dat ik dat niet voor mezelf doe. Gewoon om te laten weten dat ik daarvoor open sta.


Wat ik nog wilde melden is dat er een enorm bedrag is opgehaald voor de Kanjerketting tijdens de rouwdienst, 
€ 1350,= ! 
Heel erg bedankt voor jou en uw bijdrage, geweldig! 
Inmiddels is er ook iemand die met zijn bedrijf de Kanjerketting voor 3 jaar gaat sponsoren. Ook geweldig! 
Bedankt HvR!

4 opmerkingen:

  1. Hi Janneke,
    Ik zal het waarderen als je nog even doorgaat met je blog. Je schrijfstijl en de manier waarop je dingen beschrijft is heel goed. Ik zit niet te wachten op "reality tv" over mijn familie, maar ik vind het fijn om globaal te weten hoe het met mijn familie gaat en in het bijzonder hoe jullie nu omgaan met zaken m.b.t. Daan. Maar je moet het zelf ook allemaal willen.
    Ik zou het alleen niet te vaak doen, toen Daan er nog was, was er bij wijze van spreken, iedere dag wel iets om over te schrijven, dat zal nu wat minder zijn. Doet het niet al te lang, voorkom dat het blog langzaam als een kaarsje uitgaat. Maar het is allemaal "up to you ".
    Groetjes, ook van Son (ze is inmiddels hier voor een paar weken vakantie),
    Aad.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Janneke ,

    Even ,n korte reaktie,heel goed dat je nog ,n poosje op het
    blog van Daan wilt schrijven ,je voelt het zo en het brengt
    allen die met jullie meegeleefd hebben op deze manier weer
    ,n beetje dichtbij , hopelijk helpt dat bij het verwerken in
    ,t gemis van jullie lieve Daan .
    We zullen je blijven volgen Janneke ,,k hoorde van Annemarie
    dat ,n familie uit Barendrecht (wiens dochter van += 19 j.(,k dacht 2 jr geleden) overleed)
    van het blog ,n boek had samengesteld na ,n verloop van tijd om het eens gemakkelijk en snel in te kunnen kijken, maar daar ben je zelf vast ook wel van op de hoogte denk ik.
    Fijn dat Sophie weer thuis is en dat het goed ging ,straks weer naar school tussen haar vriendinnetjes ,ze heeft al zo jong zoveel meegevoeld en meegemaakt.
    Lieve mensen alledrie heel veel sterkte ,de HEERE schenke jullie kracht,
    hart.gr. Imert en Ali Moret.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. hoi Janneke,het is helemaal aan jou of je met het blog door wilt gaan,
    als je het wel doet blijven we je volgen,ga er nog wel eens voor zitten om wat te lezen.
    vind dat jullie een heeeeeeel heftige tijd door gemaakt hebben,met de zorg voor Daan.
    en zeker weten dat je voor je kind alles maar dan ook alles doet.
    en dat het stil was dat Sophie op kamp ging,toen viel alle zorg weg.
    gelukkig is ze weer thuis.
    wens jullie weer veel sterkte ,
    lieve groetjes Henk en Bep Zaaijer.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. fijn om te lezen dat je toch nog met ons de herinnering aan daan wil blijven doen
    merk dat daan dat ook erg fijn vind om over daan te praten
    en het is aan jullie voor hoe lang jullie dat gaan doen en hoe jullie dat gaan doen
    groet van leendert,carin,daan,anneleen en marlina

    BeantwoordenVerwijderen