maandag 13 augustus 2012

5 weken en 1 dag later

Het is al weer 5 weken geleden dat we Daan moesten loslaten.

De tijd gaat snel, voor ons gevoel is het een eeuwigheid geleden. Er is veel gedaan en veel gebeurd in de tussentijd, maar toch.
Schreef ik de vorige keer nog dat het goed ging en dat we eerder zijn gaan rouwen, dat was althans mijn verklaring ervoor, nu merk ik dat het met mij minder gaat.
Het gaat, maar het gemis wordt groter. Daan komt niet meer terug, Daan is er niet meer. Zijn plek blijft leeg, zijn fiets blijft staan, zijn praten, zijn lachen enz enz. Dat is hard en bitter. Zo erg bitter.
Ik voel me vaker verdrietig en ben meer met hem "bezig". Bloemetje op zijn graf leggen, even zomaar langsgaan, foto's kijken, staren, nadenken.
De bedankkaartjes zijn alleen nog niet gedrukt. Daar ben ik in mijn hoofd wel druk mee, maar ik moet het nog gaan vorm geven. Ik schuif het voor me uit omdat ik meer ga opzien tegen de tijd dat Sophie naar school gaat, volgende week.
Dan is het echt helemaal stil.
Dan zal ik de kaartjes gaan maken, vriendinnen gaan bellen die al gevraagd hebben om koffie te drinken, zal ik weer de tennis gaan oppakken, zal ik telefoontjes plegen, zal ik gaan hardlopen, zal ik misschien appels gaan plukken. Ik moet iets om handen hebben, dat weet ik. Dus heb ik dat soort dingen voor me uitgeschoven tot na 20 augustus.
Ik kan me alleen nog niets voorstellen bij solliciteren naar een baan en al helemaal niet naar wat voor baan. Dat laat ik nog maar even rusten. Ik zie wel wat er op mijn pad komt.

Met Sophie gaat het goed. Ik heb niet het idee dat er iets scheef dreigt te gaan lopen. Ze slaapt goed en heeft geen abnormaal gedrag. Ze zingt, speelt en gaat haar gangetje. Soms neuriet ze de wijs van de muziek van Elgar dat werd gespeeld met het binnenkomen van ons met Daan tijdens de rouwdienst. Dat vind ik dan wel opvallend, vraag me af waar ze met haar gedachten zat als ze dat gaat neuriĆ«n. De eerste keer vroeg Rijk het ook: weet je waar die muziek van is? Ja, zei ze, van de begrafenis van Daan. 
We laten haar maar gewoon. Verder praten we regelmatig over Daan, als het zo ter sprake komt. Sophie kan er zelf niet iets over zeggen. Als ik vraag: hoe voel je je, dan is het altijd: Goed. Volgens de deskundigen kan een kind zich beter uiten door een tekening te maken.
Ach, we gaan het wel meemaken.

4 opmerkingen:

  1. Hoi Janneke,
    Fijn dat je door wilt gaan met het blog.
    Ik denk nog vaak aan jullie. Op dit moment zitten we in Griekenland en moest ik weer aan jullie denken. (even kijken op het blog....) heel herkenbaar dat je Daan steeds meer gaat missen. Ik heb dat ook met mijn vader. Iedereen zegt dat het verdriet steeds minder wordt maar het gemis word met de dag groter.
    Ik heb nog een dvd van toen KDV dribbel 12,5 jaar bestond. Als het goed is staan Daan en Sophie daar ook nog op. Kan ik jou daar misschien blij mee maken? Of heb je die misschien zelf nog wel?
    Heel veel sterkte volgende week op school!
    Veel liefs,
    Jolanda Jansen

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een gevoelens en vooral natuurlijke gevoelens. Het zal nog een lange tijd duren voordat je/jullie het op zijn plaats hebben. En probeer inderdaad toe te geven aan je verdriet ook al is het soms moeilijk. En ja volgende week Sophie weer naar school ook dat zal een hele leegte geven. Maar ga "gewoon"doen wat je zelf wilt. Fijn dat je met het blog door wil en kan gaan want wij voelen ons nog steeds op deze manier meer verbonden met jullie.
    Janneke, Rijk en Sophie weet dat we jullie opdragen in onze gebeden.
    Alie Smit

    BeantwoordenVerwijderen
  3. hoi Janneke ,Rijk en Sophie,
    dat het moeilijk is begrijpen we heel goed,
    soms word de draad weer opgepakt alsof het een automatische piloot is.
    veel sterkte hierbij ,
    lieve groetjes Henk en Bep Zaaijer.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. he mam,
    het is echt raar om dit te lezen,
    en ook heel, ontroerend!!!
    en soms moet ik op school aan daan denken
    en dan krijg ik soms tranen in mijn ogen alleen
    dan ben ik ook we; weer blij want het is fijn om te weten
    dat daan bij de heere mag zijn!!!
    laaatst lag ik in bed en dachtg aan daan toen moes ik ook lachen
    maar toch ook weer huilen dat hij niet meer bij ons is echt raar he????
    xxxxx Sophie

    BeantwoordenVerwijderen