Rolstoelbus en nog veel meer meeleven...

Ik wilde een bus voor Daan, een bus waar hij met z’n rolstoel in vervoerd kon worden.


De transfers van rolstoel naar auto en weer terug kosten hem zoveel moeite en pijn. Dat moest veranderen.
Ik plaatste een berichtje op Facebook en in het Blog, zonder me te realiseren wat dit op gang bracht. Ondertussen keken we op Marktplaats, maar vonden daar niet direct iets geschikts.


De zondagavond, ruim 2 weken geleden, daarop ging Daan naar de kerk en leenden we een auto van één van de buren. Het werkte maar Daan moest erin en eruit getild worden, hij voelde zich daar niet prettig bij. 
Op maandagmorgen werd Rijk gebeld door iemand uit onze kerk die hem vertelde dat hij een auto voor ons had. Zijn vrouw had zondagavond gezien hoe Daan uit de auto getild werd en wilde daar iets mee. Het was hen gelukt een auto op de kop te tikken, die wij dan zouden kunnen gebruiken. Rijk, verbluft aan de telefoon, maakte de afspraak om bij de beller en zijn vrouw langs te rijden. Ik begreep dat ze een fijn gesprek hadden gehad. Degene die Rijk gebeld had had ondertussen vernomen dat er een paar dagen eerder al een ander initiatief uit onze gemeente gestart was en dat er een auto beschikbaar kwam. Rijk hoorde dus van de beller dat er al een andere auto zou komen.


Op de zaterdag dat Daan in het Radboud verbleef vanwege de behandeling aan z’n rug werd de rolstoelbus gebracht. Een echte taxi met een diversiteit aan mogelijkheden. De auto werd van binnen en van buiten gereinigd door Steven, Lies en buurman Auke en was rijklaar. 
Inmiddels hebben we hem gebruikt om naar de kerk te gaan, de AH te bezoeken en vanmorgen is Daan met die bus naar school gegaan. Hij wilde een hele ochtend naar school maar hield het een uurtje vol. Van de week had ik al een keer gezegd: Daan als je nog eens ergens naar toe wilt, een strandje, een bezoekje aan iemand, ergens een hapje eten, dan moet je het zeggen. We hebben die bus en je kan makkelijk mee nu, maar wel als jij het wilt. 
Vervolgens had hij bedacht om bij de Griek in Geldermalsen te gaan eten. Dat gaan we vanavond maar 'es doen. Ook leek het hem leuk om weer 'es naar Rotterdam te gaan en dan te eten bij Napoli, een Italiaans restaurantje. Ook goed, maar daar moeten we meer tijd voor hebben. We zullen zien.
Morgenochtend hoop ik dat het voor Daan lukt om op kraamvisite te gaan bij zijn nieuwe neef. Ik ben er al geweest, maar Daan nog niet. We hadden afgesproken dat mijn broer hier naar toe zou komen, maar nu Daan graag de hort op gaat, hebben we het maar omgedraaid. Voorlopig.....


Het is ongelofelijk fijn om de bus te gebruiken. We krijgen er steeds meer handigheid in en Daan voelt zich er goed bij. Wat een super-actie om ons hiermee van dienst te zijn !!


Wij worden “stil” van al die lieve mensen die ons, dichtbij en ver weg, omringen met gebed, zorg en geweldige initiatieven. Eigenlijk voelen we ons bezwaard, maar deze periode is ook om dat gevoel “los” te laten en ervan te genieten. Iemand uit onze kerk plaatste een berichtje over Daan in het Nederlands Dagblad. Gevolg: de postbezorger belt nu maar aan om de stapels kaarten voor ons, Sophie en Daan af te leveren.
Zoals ik eerder schreef, 2 mannen die ons tuin fatsoeneerden. De permanente stroom aan kaarten, een bak kersen die zomaar wordt afgegeven, bloemen die onze kamer sieren, iemand die eten komt brengen, wassen, strijken, aanbieding hier, aanbieding daar, enz. enz. enz.


Lieve, lieve mensen, de ziekteperiode van onze lieve, dappere Daan, wordt verzacht door jullie bidden en meeleven. We zullen nooit kunnen uitdrukken hoeveel dat voor ons betekent. 
Dank! Dank u wel !