Een nieuwe week

Maandagochtend is een druk ochtendje geweest.

Eerst kwam Anitha, onze hulp, even het hele huis "doen". 
Heerlijk, iets wat ik altijd fijn vind maar nu zeker. Ze ging haar gang en niet veel later kwam de Kinderthuiszorg. Samen hebben we voor Daan gezorgd. Er moest weer het e.e.a ander aan medicijnen besteld worden, overleg over dit en dat. De ochtend vloog voorbij. 's Middags had Rijk een afspraak. Toen hij weg was was het helemaal rustig, Daan en ik waren samen en dat ging prima. 
Sophie kwam thuis, ging spelen en tegen 5 uur kwamen mijn moeder en mijn zusje Jantine. Samen hebben zij de was weggewerkt. Super!
Ik was bezig met Daan, verschonen, andere zij liggen, wat praten, medicijnen geven enz. We hebben met elkaar gegeten. Toen zei Daan dat hij weer graag in bad wilde. Ik wilde dat niet echt, toch best een klus, maar ik zei: "Natuurlijk Daan, dat doen we". Waarom niet? Hij is zo ziek en als hij dat lekker vindt.... 
Maar de huisarts moest nog even langs komen. Die bleek een paar erg zieke patiënten te hebben gehad op de praktijk waarvoor hij 112 had moeten bellen, dus was hij door de drukte pas om 19.30 bij ons. Daan wilde graag in bad en kon dat niet relativeren. Ik moest van hem de huisarts bellen en liefst nóg een paar keer. Dat deed ik niet, maar hij was er bijna overstuur van. 
Zo kennen wij Daan niet. Dat dwingende en zonder geduld of enig begrip. Raar om hem zo mee te maken. Zal het met zijn kleine wereldje te maken hebben? Met het feit dat hij zo ziek is en zelf alleen daar mee bezig is? Of misschien door bepaalde medicijnen? Ik vond het moeilijk om er mee om te gaan. Maar goed, de huisarts kwam en dat was zinvol en voor Daan weer een stapje dichter bij het bad.......
Snel voorbereidingen getroffen, Steven gebeld en samen met mijn zus en Steven hebben we Daan in bad gebracht. Daan en ik hebben maar even gelegen, hij kreeg weer pijn en wilde er snel uit. Ondanks een extra dosis en ondanks afleiden. Weer naar beneden. Daarna heb ik me snel weer omgekleed. 
Het was 21.20 toen ik buiten zat. De dag is voorbij. Daan slaapt lekker. En Sophie ook.


We hebben soms het idee dat hij elke dag weer wat inlevert, behalve vandaag zo leek het.....
Het is nu dinsdag. 
Vannacht was hij om 01.30 uur wakker. Ik was bij hem, hij wilde anders liggen. Ik twijfelde even of ik hem de 2e "dosis" nachtmedicatie zou geven. Ik had dat de dag ervoor met de huisarts afgesproken, maar had de hoop dat Daan mij niet meer zou roepen. Ik dacht: als hij me nóg een keer roept dan geef ik het alsnog. Maar hij riep "pas" om 5.00 uur weer. Toen vond ik het te laat om opnieuw wat voor het slapen te geven. Een goede leer voor mij, gewoon geven de volgende keer. Dan kan hij een lange nacht maken. En ik ook.
Het was 6.00 uur toen hij weer riep, hij had honger. Rijk heeft hem toen wat gegeven terwijl ik nog even mijn bed in dook.
Om 7.00 was ik er toch maar uitgegaan. Daan wilde in bad. Tja, maar de thuiszorg komt om 11.00 uur, zullen we niet gewoon even op haar wachten? En opnieuw: NEE! Ik wil NU in bad. Oef, dat is wel wennen, moet ik boos op hem worden, dat dwingelandij afleren? Maar nogmaals, ik denk dat hij door de omstandigheden zo is geworden en waardoor precies zal me eigenlijk worst zijn. Hij wil in bad en wie ben ik om daar geen zin in te hebben? Dus hebben Rijk en ik hem in bad gebracht, samen met Sophie deze keer. Dat was niet eenvoudig voor haar. Ze deed erg haar best en het ging best goed, maar Daan had er kennelijk geen vertrouwen in. Hij vond het oké dat ze hielp, maar zodra ze iets niet helemaal deed zoals hij graag wilde kreeg ze een snauw. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Ach, arm schaap, die Fie. Ik heb haar uitgebreid gecomplimenteerd en ze is vervolgens snel naar school gefietst.
Toen uit bad. Dat deden Rijk en ik samen deze keer. Maar het ging. 


Hij lag een poosje in bed toen hij vroeg wanneer die hangmat nou kwam. Dat had hij al eerder gevraagd. Hij had tijdens de "rit" naar bad en weer terug aangegeven dat hij dat hangen in dat steeklaken lekker vond. Ik kon het me wel voor stellen. Zijn rug is dan helemaal krom, het gewicht evenredig verdeeld. Door het krommen van de rug zullen, naar mijn idee, zijn wervels minder onder druk staat, wat misschien verlichting geeft. Kortom, er moest een hangmat komen. Ik had wat op internet gezien. Toen Daan vroeg wanneer die hangmat kwam, zei ik dat ik hem vandaag kon bestellen, dan was tie morgen in huis. Morgen?! Maar ik wil NU in de hangmat! Waarom morgen?! 
Opeens bedacht ik me dat Steven pas een hangmat had gekocht. Misschien konden we die even lenen? Nog een brainwave: ik haal de schommels eraf en hang de mat er dwars tussen, de palen zijn erg sterk dus dat moet kunnen. Naar Liesbeth gelopen, die vond het direct een goed plan, hun mat eraf gehaald en bij ons opgehangen. Inmiddels kwam Rijk terug van de apotheek, gelukkig. Want ja, die mat híng nu. Dus Daan wilde er dan ook nu in.....
Samen met de verpleegkundige hebben we Daan er in gelegd. Hij vond het heerlijk en heeft er een half uur erg lekker in gelegen. Het was een prachtig gezicht. Het zonlicht werd gefilterd door de bladeren van de bomen. Op dat moment kwam opa Jaap, onze dominee. We hebben samen, met Daan, even gepraat. Het was fijn.
Na een half uurtje wilde Daan eruit. Hij had weer iets anders bedacht.
Kon hij niet in zijn eigen bed liggen? Waarom dan? Omdat ik me dan niet zo ziek voel, mam. Oké, maar wanneer dan? Hij dacht dat dat vannacht wel kon, maar dan komt er een nachtzuster, zij kan hem niet naar beneden sjouwen als hij er uit wil. Dus dat was geen goed plan. Ik opperde dat het vanmiddag zou kunnen. Soms doet hij een middagdutje. En dan deze keer op zijn eigen bed? Ja, dat vond hij fijn. Het was net na lunchtijd, dus wilde Daan...... inderdaad, nú naar zijn bed.
Ik moest nu toch wel een zucht onderdrukken.....
En hup daar gingen we weer, nu opnieuw met Daan naar boven, maar nu naar zijn kamer. Een kussen onder het matras, wat andere kussens links en rechts van hem. Na een kwartiertje wilde hij weer naar beneden. Het matras was te hard. Oké love, we gaan naar beneden. Weer beneden in bed gelegd. Hij vroeg of dat hoog-laagbed dan niet naar boven kon. Dat is zwaar Daan. Maar je kan het toch wel uit elkaar halen? Nou Daan, weet je, als je dat bed boven zet dan ben je dus dag én nacht boven. Dan zit je misschien vaak alleen, dat is ook niet leuk. Nee, daar was hij het mee eens. Gelukkig.
Het was eind van de middag geworden. Ik zei tegen Sophie dat ze mee ging naar de AH, even wat boodschapjes halen. Mam, zei Daan, ik wil mee. Huuuhhhh? Wil je mee? Ja, zei hij. Eh, oké, dan doen we dat. 
Daan vervolgens eerst verschonen, in de rolstoel, toen in de bus. De rolstoelbus die we te leen hebben gekregen. Een prachtig gebaar waar ik graag een apart blog aan wijd! 
Onderweg vroeg ik naar welke AH we zouden gaan, als we in het centrum van Geldermalsen gaan, dan kunnen we ook nog even een ijsje kopen. Sophie herinnerde mij eraan dat ze toch nog een kadootje mochten? Dan konden we dat beter gelijk ook doen. Oké, en naar het centrum doorgereden. 
Daar werd de speelgoed winkel bezocht en natuurlijk lukte het ze iets moois te vinden. Leuk! Ze zijn goed verwend, dan vond ik wel nodig ook. Helemaal blij gingen ze op naar de AH. 
Jan-Paul was meegegaan en die liep met zijn neef en vriend achter de rolstoel door de AH, zo lief van hem. Tegen zessen waren we thuis, Rijk had het eten klaar. De huisarts belde nog even. Na dat gesprek konden we aan tafel. We waren net klaar met eten toen Maurice en Gert-Jan er waren, zij hadden beloofd de tuin te komen doen. Ook weer een super gebaar! Heel fijn. Ze hebben de hele avond lopen buffelen en gaan nu aan de kroketten met een biertje erbij. Dat hebben ze wel verdiend. 
't Is inmiddels 22.30 geweest. 
Ook al waren het weer volle dagen, de druk is minder. We zijn wat gewend aan de nieuwe situatie en met hulp is het beter te doen. Zowel hulp van familie en vrienden als de thuiszorg en de zorg van onze huisarts. Wat een toppers!