We zijn er weer!

Hè hè even uit de lucht geweest, maar we zijn er weer.
En inderdaad Aad, geen bericht is goed bericht. Laten we het zo maar afspreken!

Da laatste keer van schrijven ging over het bezoek aan de kermis en dan aan de schiettent om precies te zijn. 
Nou dat hebben ze geweten.... de prijzen vlogen over de balie zo in mijn tas. 
We zijn weer een paar plastic geweren, pistolen ed rijker. Kortom, Daan heeft genoten.
Daarna werd het minder. Daan wilde niet uit bed en wilde vooral slapen. Telkens weer die vraag. Waardoor zou het komen? Moe van de morfine? Heeft het bezoek aan de schiettent hem veel energie gekost? Enz enz.
Hij bleef voor de 2e dag in bed. Kreeg toen ook buikpijn. Zaterdagavond is de thuiszorg geweest om hem van zijn obstipatie af te helpen, dat had hem erg dwars gezeten. Ik vertel het even heel kort, maar geloof me, het was een toestand van 2 dagen en echt niet fijn allemaal voor Daan. 
Dus: het arsenaal aan drankjes, sapjes, pruimen, kiwi's en nog wat medicinale spulletjes staan klaar om Daan hier nog een keer voor te behoeden.
Inmiddels was zaterdag ook de Morfinepomp een standje lager gezet. Yes! En nu maar hopen dat het goed blijft gaan. Ik had er op zich best vertrouwen in maar je weet maar nooit. Maar na een halve dag wist ik dat het goed ging. Daan had nergens over geklaagd en bij het weggaan had ik nog even (stiekem) aan de verpleegkundige gevraagd hoe snel Daan het zou merken, dat was na ong. 2 a 3 uur...)
Ook de volgende dag, na een redelijke nacht, was er niks te merken aan Daan behalve dat hij in de loop van zondag wat wakkerder werd. Hij kon langer en vaker zijn ogen open houden. He, hallo Daan!


Het verdwijnen van de pijn heeft nu plaats gemaakt voor ANGST om pijn te kríjgen. Een hele dobber om Daan daar zo goed mogelijk bij te ondersteunen en hem te leren weer zelfvertrouwen te krijgen. Maar 't lukt. De angst is er voor allerlei bewegingen of verplaatsingen. Gelukkig hoor ik hem later regelmatig zeggen: "he mam, ging toch best wel" (Gaat weer een keer in bad) of: "het is best wel lekker even zo" (in de rolstoel de tuin in).
Inmiddels is het al weer dinsdag. 
We hadden met de huisarts afgesproken dat als hij 3 goede dagen zou hebben gehad, dus zonder pijn, de pomp een standje naar beneden mocht. Vandaag was het dus weer zover! En ook vandaag gaat het goed. De pomp staat nu op stand 4.


Vanmiddag had ik contact met Laura, de fysiotherapeute van Daan. 
In overleg met de huisarts is besloten haar te betrekken bij het mobiliseren van Daan. Het is na ruim 3 weken liggen voor ons allemaal niet zo dat je dan je bed uit springt. Je spieren zijn verzwakt en je lijf is slap. Dat heeft Daan dus ook, maar is daarnaast ook nog flink ziek (+geweest). 
Natuurlijk weet ik dat hij elke dag een poosje moet zitten 's morgens en 's middags. Maar hoelang? Wat is reëel? Wat kan ik nog meer van hem verlangen? En bovendien, ik wil die verantwoordelijkheid niet. Dat is voor deskundigen. Dat werkt naar Daan toe ook beter. Dan kan ik zeggen: het moet van Laura om die en die reden.


Een schets van vandaag:
Om 10.00 uur opa en oma Kok op bezoek, Daan lag nog boven in bed, maar was deels al aangekleed. Rustig gingen we naar beneden. Met ons 4-en koffiegedronken, Daan lag toen op 't bed beneden. Oja, en Daan heeft toen als ontbijt 2 gebakken eieren met een boterham op. Tussen de middag kwam de thuiszorg de pomp lager zetten. Daarna is Daan naar buiten gekomen. Althans, ik heb hem met enige druk moeten overtuigen en heb hem in de rolstoel naar buiten gereden. Sip en stilletjes zat hij daar. Wat praten, wat grapjes maken, hem betrekken bij het gesprek en wat fruit eten maakte dat hij wat uit zijn cocon moest komen. Hij heeft toen niet alleen fruit gegeten, maar ook nog een paar pizzapuntjes.
Na 2 uur in de rolstoel wilde hij graag liggen. We hebben een lekker bedje gemaakt op de tuinbank.

Daar heeft hij gelegen tot een uur of 5. Het was 33 graden buiten en binnen 24, dus werd het tijd om naar binnen te gaan. Daan heeft nog even binnen op bed gelegen tot we gingen eten.
Hij zat meer rechtop en was vaker wakker, en hij was zo'n beetje de hele middag wakker!
Ook duidelijk een gevolg van minder Morfine.


Goed, we mogen blij zijn. Het gaat echt wat beter met Daan en daar zijn we reuze blij mee en dankbaar voor. Het gaat niet hard, logisch, maar wel gestaag in een stijgende lijn. Goddank.