Nooit gedacht dat ik aan een blog zou beginnen over onze Daan.
Toch heb ik besloten dit te gaan bijhouden.
Hier volgt de eerste blog.
Waarom? zal je je afvragen. Het is morgen 2 jaar geleden dat we de meest moeilijke dag van ons leven doormaakten. En daar willen we niet zo maar aan voorbijgaan, beter gezegd, daar kunnen we niet zo maar aan voorbijgaan.
We hebben een hele intense en bijzondere tijd achter de rug en weten niet hoelang de tijd, met Daan, nog zal zijn. Het is kostbare tijd, we willen de tijd vasthouden. Alles in ons opnemen, als een spons. Daarom dit blog.
Twee jaar terug.
Die morgen, 1 maart 2010, gingen Daan (toen 7 jaar) en ik naar de huisarts. Daan heeft pijn in zijn knie en werd er 's nachts van wakker.
Dit vertelden we aan de huisarts. Na onderzoek en nog wat vragen werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis in Tiel. Daar werd een foto gemaakt. Nadat ik bij één van de orthopeden had aangedrongen op een consult om direct de foto's van Daan te bekijken ging het allemaal heel snel. We werden binnen geroepen, Daan en ik. Papa was gewoon werken, zo erg zou het toch niet zijn dat hij mee moest? Dachten we.
